Ultimatum
Al jaren is het lastig leven met Katja, die een vroegkinderlijk trauma en een bipolaire stoornis heeft. De laatste tijd – eigenlijk al sinds de geboorte van hun zoontje, nu twee jaar geleden – wordt het steeds lastiger. Boris, de partner van Katja, ziet geen andere uitweg dan haar te dwingen zich te laten behandelen. Hij zei zelfs tegen haar dat ze óf vrijwillig moest gaan óf gedwongen, maar dat hij in het laatste geval niet meer wist of hij wel verder met haar wilde. ‘Als je je niet laat helpen, is het over tussen ons’, riep hij. Katja wilde haar kindje niet kwijt en besloot om die reden vrijwillig zorg te accepteren.
Opgenomen, maar gaat het écht goed?
Nu Katja is opgenomen, loopt Boris – die inmiddels uitgeput is vanwege de slopende tijd die achter hem ligt en omdat hij nu alleen de zorg heeft voor hun kind – tegen een ander probleem aan: Katja laat zich niet écht behandelen. Boris zegt: ‘Ze houdt iedereen voor de gek en weet het heel slim te spelen.’ Hij snapt het ergens wel: ze wil natuurlijk graag weer terug naar huis, naar hun kindje. Daarom gedraagt Katja zich voorbeeldig.
Daarnaast heeft Katja zich vrijwillig laten opnemen en mag ze daarom gaan en staan waar ze wil. Boris merkt dat hij het spannend vindt dat Katja zonder begeleiding contact mag hebben met hun kind. ‘Toen ze nog thuis was, zei en deed ze soms de gekste dingen. Ik maak me daarom zorgen om het welzijn van ons kind,’ legt hij uit.
Kortom: Boris is gefrustreerd omdat niemand ziet hoe het écht met Katja gaat. Daar komt nog eens bij dat hij zich erg onthand voelt tijdens de zorgafstemmingsgesprekken op de afdeling. Achteraf voelt het altijd alsof hij zijn punt niet mocht maken en dat ze hem als partner van Katja niet serieus nemen. Op de afdeling waar Katja verblijft, liggen folders van de Landelijke Stichting Familievertrouwenspersonen.
Zorgafstemmingsgesprek
Hij krijgt contact met Mario, de familievertrouwenspersoon die verbonden is aan de kliniek. Boris heeft overduidelijk behoefte aan een luisterend oor, aan iemand die hem serieus neemt. Iemand die hun belangen als gezin ziet. Hij wil dat Katja weer gezond thuiskomt en voor kun kindje kan zorgen, maar als ze niet gaat meebewegen, dan heeft behandeling geen zin en komen ze geen stap verder.
Mario spreekt met Boris af, luistert naar zijn verhaal en geeft advies. Ook weet Boris, met Mario aan zijn zijde, zijn punt over te brengen tijdens een zorgafstemmingsgesprek op de afdeling. Het behandelteam deelt op zijn beurt de bevinding dat het nog niet goed gaat met Katja. Het team is van mening dat het lastig is om haar te stabiliseren. Door de informatie van Boris wordt het zorgplan aangepast.
Gelukkig slaat de behandeling daarna wel aan. Als Katja terugblikt op de afgelopen periode realiseert ze zich dat ze haar problematiek wil aanpakken. Ze wordt aangemeld voor traumabehandeling en er wordt ter overbrugging een ambulant traject afgesproken.
De overgang van de klinische naar een ambulante behandeling is spannend voor beiden. Boris is bang dat de geschiedenis zich herhaalt, en dat hij niet serieus genomen wordt door het nieuwe team. Maar hij weet dat hij een beroep op Mario kan doen wanneer dit soort problemen zich voordoen, en dat brengt rust.